Woningruil. In één dag verhuizen naar elkaars huis. Het is een uitdaging die ook inhoudt dat ik – smaken verschillen nu eenmaal – aan het verven en behangen ben tussen dozen vol verrassingen. Het nummeren van die dozen en het maken van een lijst van dingen die in die genummerde dozen zitten, zou een goed idee zou zijn geweest. Nu speel ik één groot memory spel, dat ertoe leidt dat ik dingen niet kan vinden als ik ze nodig heb.
Raar maar waar, schrijven doe ik ook, al is het in mijn hoofd. Er voltrekt zich namelijk een wonderlijk fenomeen: inspiratie sijpelt tussen de behanglijm en de muurverf door. Nu er door de redactie en vormgeving achter de schermen hard aan ‘Het kleine huis aan de Fazantlaan’ wordt gewerkt, houdt de hoofdpersoon uit mijn nieuwe verhaal me tijdens het klussen gezelschap. Yumi neemt me mee naar Japan, het thuisland van haar opa. Ze stelt me vragen, die ik zonder grondige research niet kan beantwoorden, maar die me op ideeën brengen.
Nu ik geen tijd heb om achter de computer te kruipen, noteer ik trefwoorden op de achterkant van een envelop, die naast de verfkwasten en rollen behang ligt. Mijn notitieboekjes heb ik namelijk opgeborgen in die doos, die ik altijd bij de hand zou houden, maar nog niet gevonden heb.
N.B. Voor de mensen die het rode hondenpoepzakje herkennen: dat lag voor het grijpen toen ik een kwast wilde opbergen.